Over Linda

Als ik nu terugkijk naar foto’s van toen, zie ik een tiener met een normaal bovenlichaam, slanke taille en inderdaad rondere heupen en bovenbenen dan mijn leeftijdgenootjes. Ik ontdekte diëten, samen met vriendinnen van mijn leeftijd. Sapvasten, citroenwater met ahornsiroop, 500 calorieën per dag, alleen geroosterd brood zonder beleg, het appeldieet. En dat bij zes tot zeven keer in de week sporten.

Mijn vriendinnen vielen af. Ik ook, soms, een beetje. Maar weinig tot niets op mijn benen. Ik heb de gekste diëten geprobeerd, iets wat ik nu nooit meer zou doen. Maar hoeveel kilo’s ik ook verloor, van die benen ging weinig af. Mijn broeken moest ik altijd een of twee maten groter kopen, om ze vervolgens in de taille in te nemen. In lange jasjes die goed om mijn heupen sloten, verzopen mijn schouders.

Ik werd handig met de naaimachine en maakte zelf badpakken en vermaakte mijn (sport-)kleding. Want ik bleef sporten. Ik was zelfs een paar jaar aerobics- en fitnessinstructeur bij een vrouwensportschool en deed een opleiding tot yogadocent. Voor mijn latere werk als journalist ondernam ik allerlei sportieve activiteiten, van kanoën, skiën en bergwandelen tot paragliden en duiken.

Maar zoals ik me van binnen voelde, sportief en energiek, zo zag de buitenwereld me niet. “Je bent een leuke meid hoor… maar wat is er met jouw bénen aan de hand?!?” Ik zie me nog zitten. Tijdens een persreis in het buitenland in gezelschap van andere journalisten, fotografen en pr-mensen. De man die het vroeg, keek me afwachtend aan. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen en begon een beetje verontschuldigend te mompelen. Want ik wíst niet wat er aan de hand was met mijn benen. En hoewel ik de opmerkingen inmiddels wel gewend was, deden ze nog steeds pijn en wist ik nooit wat ik moest antwoorden:

• “Je zou wat minder moeten eten” 
• “Je moet meer bewegen” 
• “Ieder pondje gaat door het mondje”

Ik heb het allemaal gehoord. Net als jij misschien wel.

En dat terwijl juist vanwége die benen altijd heel bewust met mijn gezondheid bezig was. Ik denk dat ik er meer aan deed dan de meeste anderen die de opmerkingen maakten. Alleen had het bij mij weinig resultaat. Het waren vooral de heimelijke blikken die ervoor zorgden dat ik me schaamde. Ik verstopte mijn benen daarom zo goed als ik kon, onder lange truien en jasjes.

Maar ik kon mijn benen misschien verbergen, het bleven wél mijn benen. En het uiterlijk was maar één aspect. Ik leerde pas later dat veel dingen waarvan ik dacht dat die ‘nu eenmaal bij mij hoorden’, met lipoedeem en bloedcirculatie te maken hebben. Behalve het maatverschil tussen boven- en onderlichaam merkte ik het volgende, misschien herken je er dingen van:

• Zitten deed vaak pijn 
• Snelle verzuring en loodzwaar aanvoelende benen (zeker bij omhoog lopen)
• Bij het sporten harder trainen, maar minder vooruitgang boeken dan anderen
• ‘Opstartproblemen’: een stram gevoel en pijn in benen en heupen bij het opstaan van een stoel. Na even lopen ging dat over: alsof die benen even ‘gesmeerd moesten worden’
• Niet ongestraft een sportregime kunnen onderbreken: een weekje overslaan betekende op halve intensiteit weer beginnen
• Soms zoveel spierpijn dat er koorts op volgde

• Moeilijk kunnen zweten, zelfs niet bij een intensieve workout, in heel warm weer of in de sauna
• Benen die in de winter vaak ijs- en ijskoud werden en niet meer uit zichzelf warm konden worden. Uren wakker liggen door die koude benen (en voeten). Alleen een warme douche hielp
  
• Minder eten en meer bewegen dan andere vrouwen die slanker waren
  
• Snel blauwe plekken en als ik me stootte was het op mijn benen veel pijnlijker dan op andere delen van het lichaam
  
• Het leek vaak net alsof mijn benen niet bij mij hoorden (ze voelden vaak kouder en ‘levenlozer’ aan dan de rest van het lichaam)
  

Ik was inmiddels begin veertig toen mijn massagetherapeute voorzichtig opmerkte: “Ik denk dat jij een aandoening hebt. En het heet lipoedeem”. Ze gaf aan dat zij zelf geen diagnose mocht stellen, maar stelde voor dat ik een arts zou bezoeken. Eenmaal thuis deed ik wat ieder mens in zo’n geval eerst doet: een rondje Googlen. Ik schrok enorm van de plaatjes en ik dacht: dát wil ik niet hebben. Ik besloot het te negeren en verder te gaan met mijn leven. Bovendien las ik overal dat er niets aan te doen was, behalve zo gezond mogelijk leven en sporten - en dat deed ik al. Ik koos dus voor de struisvogeltactiek.”

Een paar jaar later vond mijn massagetherapeute dat het weefsel van mijn benen aan het verharden was. Ze bracht wederom voorzichtig lipoedeem ter sprake en gaf me een zacht duwtje in de richting van de huisarts. “Het kan geen kwaad om een diagnose te laten stellen. Wie weet is er tegenwoordig meer tegen te doen”, zei ze. Via de huisarts kwam ik bij de dermatoloog terecht. “Geen twijfel over mogelijk: lipoedeem”, zei deze gelijk bij het zien van mijn blote benen. Het consult was binnen no time klaar en ik stond buiten met een doorverwijzing voor steunkousen, het advies om niet aan te komen en niet af te vallen en er mee te leren leven.

Met de officiële diagnose lipoedeem in mijn zak werd ik strijdlustig. Want het kón toch niet waar zijn dat er over de hele wereld niets te doen was tegen deze aandoening? Ik startte een online zoektocht die me via een onderzoek in de Verenigde Staten op het spoor bracht van Quadrivas Therapy. Dat gewoon uit Nederland bleek te komen. Niet veel later studeerde ik zelf aan de erkende 3-jarige Hbo-opleiding tot Quadrivas Therapeut.

Ik had toen nog een droomjob als reisjournalist. En daarin was ik succesvol, durf ik wel te zeggen. Ruim twintig jaar reisde ik de wereld over. Mijn artikelen werden gepubliceerd in bekende Nederlandse tijdschriften en kranten. Maar ken je dat? Dat je soms niet helemaal snapt waarom je iets doet, maar dat je in je tenen voelt: hier moet ik iets mee? Dat had ik. Ik werkte hard om me de techniek van de therapie eigen te maken en zoog daarnaast alle kennis die ik kon vinden over lipoedeem en bloedcirculatieproblemen in de benen in me op.

Het was een hele zoektocht en een persoonlijke puzzel, maar ik heb op dit moment de beste benen van mijn hele leven. Dat maakt mij een gelukkig mens. En ik voel: ik wil andere vrouwen ook helpen aan hun beste benen. Alles wat ik geleerd heb en nog steeds leer, zowel van mijn persoonlijke zoektocht na de diagnose lipoedeem, als van het werken met de cliënten in mijn praktijken, de opleidingen die ik doe, de boeken die ik lees en alle uren online research, breng ik in binnen mijn programma’s. Zodat jij het wiel niet opnieuw uit hoeft te vinden.

Met de informatie, vragen en tools uit de online cursus Je Beste Benen (momenteel in de maak), pak je álle vlakken van je leven aan die invloed hebben op de gezondheid van je benen en ga ook jij op pad naar jóuw beste benen. Deze online cursus bevat 12 modules en kun je in 3 maanden doen. Wil je meteen aan de slag? Het beste wat je nú meteen kunt doen is op de juiste manier in beweging komen. Met het Mobility-maandabonnement beweeg je dagelijks op een manier die afgestemd is op beenproblematiek. Heel efficiënt, een volledige workout voor je benen in 9 minuten per dag.